Ostatnie trzy miesiące przyniosły nam sygnały o trzech wydarzeniach, które trwale mogą zmienić współczesną telekomunikację światłowodową.
Najpierw, w maju, świat zszokowali japońscy naukowcy, którzy, pracując w dwóch niezależnych grupach, osiągnęli w jednym włóknie światłowodowym prędkość powyżej 100 Tb/s.
Pierwszy zespół, związany z firmą NEC, zaproponował rozwiązanie polegające na sprzężeniu ze sobą 370 wiązek laserowych w pojedynczy impuls. Każdy laser emitował wiązkę o innej częstotliwości, amplitudzie i polaryzacji, umożliwiając ich rozróżnienie i osobne dekodowanie. Pozwoliło to na osiągnięcie przepustowości 101.7 Tb/s na odległość 165 km.
Drugi zespół (współpracujący z japońskim National Institute of Information and Communications Technology) wybrał inną drogę - opracował włókno zawierające nie jeden, a siedem rdzeni, z których każdy pozwalał na transmisję z przepływnością 15.6 Tb/s. Sumarycznie, uzyskano na tym samym dystansie przepustowość 109 Tb/s.
Aby uzmysłowić sobie rangę japońskiego osiągnięcia warto wspomnieć, że przepływność na tym poziomie wystarczyłaby do obsłużenia całego ruchu w Internecie!
Pierwsze komercyjne zastosowanie przesyłu danych z prędkością powyżej 100 Tb/s może być wykorzystane do łączenia data center: Google’a, Facebooka i Amazonu.
Miesiąc później na szwedzkim Uniwersytecie Technicznym Chalmers opracowano nowy wzmacniacz optyczny z rekordowo niskim poziomem szumów 1 dB (dla porównania szumy w powszechnie stosowanych wzmacniaczach EDFA wnoszą 3 dB).
Dzięki temu wzmacniacze mogą być umieszczane w torze światłowodowym w większej odległości od siebie, co pozwala zwiększyć zasięg transmisji z 1000 km do 4000 km.
Trzeci przełom w technice światłowodowej dokonał się w lipcu. Grupa ITEAM z Universidad Politecnica de Valencia zbudowała ruter optyczny, który nie tylko pracuje 100 razy szybciej od obecnie dostępnych, ale także jego powierzchnia jest 100 000 razy mniejsza (układ ma wymiary zaledwie 4,8 x 1,5 mm2).
Obecnie światłowodowa sieć szkieletowa działa podobnie do tradycyjnych sieci telefonicznych, tzn. zasoby sieci rezerwowane są na czas trwania połączenia, niezależnie od tego czy dane są przysyłane czy nie. Proponowane przez naukowców rozwiązanie pozwala podzielić informacje na mniejsze pakiety i przesyłać je różnymi drogami, znacznie zwiększając efektywność wykorzystania łączy. Co więcej, pakiety, niezależnie od ścieżki, docierają do celu w odpowiedniej kolejności. Dotychczas podobne rozwiązania bazowały na konwersji sygnału do postaci elektrycznej (nawet, gdy nie było to konieczne), co wiązało się z ograniczeniami szybkości przetwarzania. Ruter optyczny pozwala na uniknięcie tych niedogodności.
Tak więc telekomunikacja postawiła kolejne trzy milowe kroki. Kto wie, o czym usłyszymy w nadchodzących miesiącach? Może już niedługo nastąpi tak oczekiwany przełom w budowie pamięci optycznych i ostatecznie będzie można wysłać miedź do muzeum.
